අනේ අපොයි ෆේස් බුක්

මම මේක ලිවුවේ වැට නැති කටේ මද්දු සහෝදරයගෙ Facebook තහනම,අද හෙටම?? ලිපියට කමෙන්ට් එකක් හැටියට.දිග වැඩි වෙලා කමෙන්ට් එක පෝස්ට් කරගන්න බැරි වුනා :( .ඒක නිසා හිතුවා මෙතනවත් දානවා කියලා.


හොඳ ලිපියක්.ලංකාවේ මිනිස්සුන්ගේ (බහුතරයකගේ) හැටි හොඳට වටහාගෙන ලියලා තියනවා.

ඇත්ත.අපි කාර් එකක් එලවන්නෙ තනියම යම් තත්වයකට ආවට පස්සෙනෙ.ඒත් පොඩි පොඩි මිස්ටේක් මුලදි වෙනවා.මේ හැමදේටමත් ඒක ඇත්ත.පොඩි හරි පූර්ව සොයා බැලීමක් කරලා ආවනම් මෙච්චර ප්‍රශ්න නොඑන්න පුළුවං.වාහනේ අතට ගන්නකොටම අපිට තේරෙනවනේ මේක ටිකක් රිස්කි.හරියට නොකළොත් පදිකයො මැරෙන්න පුළුවං, අපි මැරෙන්න පුළුවං, නැත්තං වෙන වාහනවල එන අය මැරෙන්න හරි තුවාල වෙන්න හරි පුළුවං කියලා.ඒත් ලංකාවෙ ගොඩ දෙනෙක්ට අන්තර්ජාලය සම්බන්ධව මෙහෙම දේවල් පේන්නෙ නෑ.සමහරු හිතනවා මේක මේ සුරබිදෙන වගේ එකක්, ඒකෙ තියන ඔක්කොම ඇත්ත.නියමයි.හරි ෂෝක් කියලා.යන්තම් අතපත ගාපු සමහරු නිකං ඒ බව අඟවන්නෙ හරියට සක්‍රයා කියපු දෙයක් අනික් අයට කියනවා වගේ.කොටිංම ලංකාවේ කම්පියුටර් ඩිප්ලෝමා විකුනන කඩ කාරයෝ පෝස්ටර් වල ගහන්නේ අවසානයේ ඉන්ටර්නෙට් ඊ මේල් නොමිලේ උගන්වනු ලැබේ කියලා.හරියට නිකං මාර ලක්ෂරියක් වගේ.

මමත් මූණු පොතෙං ඉවත් වෙලා සෑහෙන කල්.ඒත් සබ්ජෙක්ට් එක ගැන සෑහෙන අප් ටු ඩේට් ඉන්න ලැබුනා. ඒකෙ ඔය ජීවිතේ අනික් කොයි දේකත් වගේ හොඳ නරක දෙකම තියනවා.

ලංකාවට රේඩියෝ එක ආවා.සමහරු හිතුවා ඒක මාර වැඩක් කියලා.උජාරුවට කන පැළෙන්න අනිත් මිනිස්සුන්ට කරදර වෙන විදියට රේඩියෝ දාන පිරිසක් බිහි වුනා.ඊට පස්සෙ ටී වී ආවා.සුපුරුදු පරිදි එක් බුද්ධිමත් වග පෙන්වන්න කැමති පිරිසක් එක් අන්තයකට ගිහිං වැරදිම කිවුවා.තව පිරිසක් හොඳම කිවුවා.තෝරලා බේරලා නියම ස්වභාවය කියපු අයත් හිටියා(මට හිතෙන්නෙ ඒ අය තමා සැබෑ බුද්ධිමත්තු).ඒකටත් පිරිසක් ඇබ්බැහි වුනා.කෝපි කඩේ වෙලාවට බණට හාමුදුරුවෙක් වඩම්ම ගන්න බැරි කාලයක් උදා වුනා.ලන්කාවේ සංඝාධිකරණ එහෙම මොකට තියනවද මන්දා.ඊට පස්සෙ මොබයිල් ෆෝන් ආවා.හොර මැර කම් වැඩි වෙයි කිවුවා.තව 1000ක් ජාති කිවුවා.සමහරුන්ට ෆෝන් කතා කරන්න භාවිතා කරන උපකරණයක් නෙවේ සෝභනයක් වුනා.අපේ කට්ටිය කොහොමත් අළුත් දෙයක් කලාතුරකිං සොයා ගත්තට අනුන් හදපුවා කරගහගෙන නයා යවන්න දස්සයිනෙ :) .

ඊට පස්සෙ කම්පියුටර් ආවා.ඉන්ටර්නෙට් ආවා.මේ කොයි දේකත් හොඳ දේවල් අනන්තවත් තියනවා.නරක දේවලුත් එහෙමමයි.ඒකට ඒ තාක්ෂණේට පළිද?රේඩියෝ එක, ටී වී එක, මොබයිල් ෆෝන් එක, කම්පියුටරේ , මේ කෝකත් කන්නෙ මිනිස්සු ගොං පාට් දන්න ගිහිල්ලා.ඒ දේවල් වල තරම දැනගෙන අපි ඒවට වහල් නොවී හිටියනං හරි.පොඩි පොඩි දෝෂ ඉතිං අපි කා අතිනුත් වෙනවනේ :) .

මටනං හිතෙන්නෙ අපි බුද්ධිමත්ව නොබලා ඔහේ එක් එක් තාක්ෂණයන්ට නොදැනුවත්වම වහල් වීම තමා මේකට හේතුව. මම මේ මෑතක ඉඳලා ෆේස් බුක් එකේ නෝටිස් කරනවා මිනිස්සු පුදුම විදියට පම්පෝරි ගහන්නයි(පොඩි පොඩි නයි අස්සේ මුචලින්දටත් වඩා පත නාග රාජයෝ ඉන්නවා :) ) තම තමන්ට ප්‍රතිරූප මවා ගන්නයි මේක යොදා ගන්න හදනවා.සමහර වෙලාවට හිරිකිතයි.මගේ යාළුවෝ සෙට් එකක් ෆේස් බුක් එකේ දාන්න ෆොටෝ ගන්නම කියලා රට ගියා.ඇයි හැමෝම එක්කො හිමේ ඉන්න පින්තූර දාලා, නැත්තං කාන්තාරෙක ඒවා දාලා.පුදුම පිස්සුවක් මේක.රටකට හරි දුර බැහැරකට හරි ගිය ගමං ගෙදර මිනිස්සුන්ට කියන්නත් කලින් ෆේස් බුක් එකේ ස්ටේටස් අප්ඩේට් කරලා.ඒ දාන ඒවට විකාර කමෙන්ට් දාලා පිස්සු කතා කියන්නත් තවත් කට්ටියක් දත මැදගෙන ඉන්නවා.කමක් නෑ. කොයි දේත් පොඩ්ඩක් සීමාවක් ඇතුව අප්පිරිය නොවෙන්න තිබ්බනං.කෑම කාලා සබං දාලා අත හෝදන්න බැරිවුනා කියලත් ෆේස් බුක් එකේ දාන ජොකියෝ දැං වැහි වැහැලා :) .

ගෑනු හනීමූන් ගිය පින්තූරත් දානවා.මිනිස්සු ලෝකෙ ඉන්න ඔක්කොම ගෑනුංව ඇඩ් කරගෙන පිතූර පීරනවා අරහෙං පේනවද මෙහෙං පේනවද බලන්න.මේ මෙලෝ සංසාරයක් තේරෙන්නෙ නැති බාල මහළු තව පිරිසක් තමංගේ ෆේස් බුක් එකවුන්ට් වෙන පිරිසකට කියලා මේන්ටේන් කරෝනවා.මේක නිකං ෆේස්බුක් නැතිවුනොත් ඔක්සිජන් නැතිවෙයි වගේ වෙලා.අපේ ඔෆිස් එකේ ෆේස් බුක් ප්‍රොක්සියෙං බ්ලොක් කරලා තියෙන්නෙ.මෙන්න යකෝ මුං ඒ ගමන එච් එස් පී ඒ ගහලා ෆේස් බුක් යනවා.පුදුම පිස්සුවක්.අබිං කාලා වගේ.ඒ ගමන යූ එස් බීත් බ්ලොක් කලා.මුංගෙ ගොං පාට් නිසා දැං වැඩක් කරගන්නත් නෑ.

ෆේස් බුක් වල තියන හොඳ දේවල් මම ලිවුවේ නෑ.ෆේස් බුක් වැරදි නෑ.වරද සම්පූර්ණ අපේ.මේක මේ අපි නොදැනුවත්ව වහල්ලු වෙන යුගයක් නෙ.ඔෆිස් එකෙං බ්ලැක් බෙරි දෙනවා.මිනිස්සුන්ට හරි ඉහළයි.හැමතැනම පෙන්න පෙන්න යනවා.මොකක්ද මේකෙ සැඟවුන න්‍යාය පත්‍රෙ? රෑ 12ට ඉතරත් මේල් ෆයර් වුනාම ගෙදර වැඩ ඔක්කොම පැත්තක තියලා ඔෆිස් එකේ වැඩ කරපං කියන එකනෙ.මේක අපේ මැටි මොළ වලට තේරෙන්නෙ නැති හැටි.ලැපක් දීලා වී පී එන් දෙනවා ඕනෙ වෙලාවක ඔෆිස් එකට කනෙක්ට් වෙන්න කියලා.ලැපකුත් දීලා ගෙදර ඉඳලම වැඩ කරන්න පුළුවං කියන එක අපේ කට්ටියටයි ගෙවල් වල අයටයි ඉතිං නියම ගොඩයට මැජික්ම තමා.ඊට පස්සෙ ඉතිං සෙනසුරාදයි ඉරිදයිත් ගෙදරට වෙලා ඔෆිස් වැඩ කරපංකො.නොදකිං අපි වගේ හරක්.ඔෆිස් ෆෝන් දීලත් කොම්පැනි කරන්නෙ මේ කෙළියම තමා.වහල් කං වලට අහු වෙලත් අපිට ඒවා හරි ලොකු වැඩ.කෝ එතකොට ලේ හලලා දිනා ගත්ත පැය අටේ වැඩ මුරය?කෝ අපිට ඕ ටී?හරි ඒ මුකුත් ඕනෙ නෑ.කෝ අපේ පවුල් සහ යහපත් ජන සමාජය.ගෑනි මිනිහගේ ෆේස් බුක් යාළුවෝ චෙක් කරනවා.මැසේජ් අවුට් බොක්ස් චෙක් කරනවා.මේල් ඔවුට් බොක්ස් චෙක් කරනවා.මිනිහත් ඒ ටිකම කරනවා.තම තමංගේ දුව පුතා, පෙම්වතා, පෙම්වතිය ගැනත් එහෙමම තමා(ගොඩක් අය).මේවා නිකං අපි අතරට නැති ප්‍රශ්න අරං ඇවිල්ලා.ගොඩාක් මිනිස්සු බොක්කෙ බිත්තර තම්බ තම්බ තමා ජීවත් වෙන්නෙ.මේ ඔක්කොම ප්‍රශ්න වහගෙන අපිත් මේවා කරනවා කියල පෙන්නන්න ඕනෙ කියන බොරු උජාරුවක් මෙහෙ කට්ටියට තියන එක තමා හෙනේ.නැත්තං මේ ගොඩක් දේවල් මේ වෙනකොට අපි අත අරින්න ඕනෙ.විඳින්න තියන ජීවිතේ නිකාං විඳෝනවා.

මේ තාක්ෂණේට වහල් වෙලා අපිට 30 වෙනකොටම කොලස්ට්‍රෝල්, ෂුගර්, ප්‍රෙෂර්.අපිට නොපෙනුනාට සැඟවුන මාරයා මේ තාක්ෂණේ තමා.අපිට සෙල්ලං කරන්න වෙලා නෑ, ගෙදර ඇවිත් විවේක අරං කතා කරලා ස්ට්‍රෙස් අඩු කර ගන්න වෙලා නෑ,වයිෆ් එක්ක සාප්පු යන්න, ළමයින්ගෙ ඉස්කෝලෙට ගොඩ වැදිලා එන්න වෙලා නෑ.මොනාටද මෙච්චර හම්බ කරලා.එහෙමද සුද්දො?සමර් කිවුවම මාස 3ක් ඉතර යනකං එකෙක් නෑ හොයා ගන්න.උන්ගෙ බහුතරයක් හොඳ බැලන්ස්.සම්පත් කලමණාකරණය කරගන්න බැරුව උදේ ඉදං රෑ වෙනකං රස්සාවක හරි ඉගන ගන්න තැනක හරි ජීවිතේ කම්බස් කරගන්න එක ආසියාවේ ගොං හැත්තට හරි ලොකුයි.

අපිට පටිච්ච සමුප්පාදෙ ඉගැන්නුවේ හතරෙදි.කෝ ඒවා?නිකං දන්නාව දන්නවා කියන්න ඉගනගත්ත මිසක් අපි ඒවා ඇප්ලයි කරන්නෙ නෑ.අපි කට්ටියවත් එකතු වෙලා අපේ ඊළඟ පරම්පරාවටවත් කියලා දෙන්න උත්සාහ කරමුද උගත්කමයි ඥානවන්තකමයි 2ක්, ඥානවන්ත වෙන්න උත්සාහ කරමු කියලා?මේ ෆේස්බුක් හුට පටේ නිකං ප්ලාස්ටරයක් විතරයි.අපි ගොඩ එනකං ඔය වගේ තව 1000ක් යක්කු වෙන වෙන ස්වරූප වලිං එයි.උන්ට ඔය වගේ පය බරවායට පිටිකර බේත් බඳින වෙද්දුත් ඕන හැටි ඉඳියි.ඒත් එහෙම වැඩක් නෑනෙ.කල් පවතින විසඳුමකට අපි හැමෝම පුළු පුළුවං විදියට දායක වෙමු.ඒකට හොඳම දේ තමා අපි දන්න කියන ඒවා බෙදා හදා ගන්න එක.

මේ ටික ගොඩ දවසක ඉඳං මගේ හිතේ හිර වෙලා තිබ්බා.අමනාප නෑනෙ? වැදගත් මාතෘකාවක් ගැන කතා කරලා තිබුනා කියලා හිතුන නිසයි ලිවුවේ :) .










IIFA - International Indian Film Academy Awards :(

ඔවුන් තරු බවට පත් වූයේ කෙසේද?

ඔවුන්ගේ සිනමාව කෝටි ප්‍රකෝටි ගණන් ධනය ගැවසෙන ස්ථානයක් වූයේ කෙසේද?
කොටින්ම ඔවුන්ගේ චිත්‍රපටි කර්මාන්තය ඔවුන් කියන පරිදි දියුණු වූයේ කෙසේද?
ඒ ඔවුන්ගේ චිත්‍රපටි නරඹන අතලොස්සක් වූ (මට හිතෙන විදියට ඒ ප්‍රතිශතය සියට 0.01ටත් වඩා අඩු විය යුතුය) කෝටි පතියන් නිසාද?

නැත.

ඒ. ආර්. රහුමාන්ලා, මනී රත්නම් ලා, ෂා රුක් ඛාන්ලා, අයිශ්වර් යා රායි ලා ලෝක ප්‍රසිද්ධ වූයේත්, අන්තර්ජාතික සම්භාවනාවට පාත්‍ර වූයේත්, ප්‍රකෝටිපතියන් පතිනියන් බවට පත් වූයේත් (කොටින්ම තරු බවට පත් කළේ) අමාරුවෙන් හම්බ කරගත් රුපියල් 20ක් 30ක් වැය කර පෝළිම් වල රස්තියාදු වී, අව්වේ කරවී, වැස්සේ තෙමී, පොඩි චොප්ප වී චිත්‍ර පටි හෝල් වල චිත්‍ර පටි බැලූ දුප්පත් හෝ මධ්‍යම පාන්තික ජනතාවට පින් සිද්ධ වන්නටය.

එහෙවු මුලක් සහිත බොලිවුඩය අයි. අයි. එෆ්. ඒ. සම්මාන උලෙල පවත් වන්නෙ ශ්‍රී ලංකාවේය. ලංකාවේ අපිත් හින්දි චිත්‍රපටි වලට හොඳ වෙළඳපොළක් නිසා කමක් නැතැයි කියමු. ඒත් කොහොමද ටිකට් එකක ගාණ? ඇතැම් ඒවා ලක්ෂ 3කට වැඩිය. තවත් ටිකට් එකක් ලක්ෂ 11කටත් වැඩිය. ඕනෙමනම් රුපියල් 500ක් හෝ 750ක් දී සුගතදාස ස්ටේඩියම් එකේ පුළුල් තිරයක එම අවස්ථාව නැරඹීමට හැකි බවද කිය වේ.

තුඃ නොදකිං!

පුදුම ඛේදයකි!

මටනම් හිතෙන විදියට මේක රසික ජනතාව වෙනුවෙන් තියන එකක් නෙමෙයි.එකේක බල පුළුවන් කාරයන්ගේ මහන්තත්තකම් ලෝකෙට ප්‍රදර්ශනය කරන්න දාගත්තු විකාරයක්. දෙමළ ජනතාවගේ කතාවක් ඇද බාලා මනී රත්නම් කිවුවලු ලංකාවට යන එක වර්ජනය කරන්න ඕනෙ කියලා.අනේ හැබෑට තමන්ගේ බඩ වඩා ගන්න උදවු කරන අහින්සක ප්‍රේක්ෂක ජනතාව වෙනුවෙන් කතා නොකර මේ මිනිස්සු වෙන වෙන මාර්කට් කරන්න පුළුවන් දේවල් දඩ මීමා කරගෙන ප්‍රතිරූප ගොඩනගා ගන්න දඟලන හැටි.ඊට වඩා හොඳ නැද්ද තමන්ගේ රසිකයො වෙනුවෙන් කතා කළා නම්.

තමන්ට කවදාවත් කරගන්න බැරි තරම් ලොකු දේවල් කරන අනුන්ගේ පුරාජේරුවත් තමන්ගේ වගේ කීමෙන් ගොඩාක් මිනිස්සු රස විඳින වග පේනවා.තමන්ට බැරි නිසා ඒකත් කමක් නෑ කියමුකො.ඒත් අර තක්කඩියො ටික බොර දියේ මාළු බානවා වගේ මේ අහින්සක මිනිස්සුන්වම මුලාවෙ දාලා උන්ව හූරන් කාලා වෙන කාටවත් ආවඩන කොට මගේ කට නිකං කසනවා වගේ වුනා.හිතට ආපු වේගය කොහෙට හරි මුදා හරින්නයි මට ඕනෑ වුනේ.දැන් නම් ටිකක් හිතට හොඳයි වගේ.

හැමදාමත් ඉතින් නැති බැරි එකාටම තමා කෙළවෙන්නේ.සල්ලි තියන මිනිස්සුන්ට ආගම ප්‍රශ්නෙකුත් නෑ, ජාතිය ප්‍රශ්නෙකුත් නෑ, කුලේ ප්‍රශ්නෙකුත් නෑ.සල්ලි නැති මිනිස්සුන්ට තමා ඔක්කොම ගැටි.ඒ වුනාට මේ වගේ වැඩ වලට සම්බන්ධ ගොඩාක් අය අවිහින්සාවාදී, ධානපති, ලෝ ප්‍රකට සමාජ සේවකයෝ.එක අතකට මේ වගේ තක්කඩි ක්‍රම වලින් හොයන සල්ලි වලින් කරන සමාජ සේවෙ මොකටද?අනම් මනම් බොරු සේවෙ නැතුව තමන් සම්බන්ධ වෙලා ඉන්න කලාව බහුතරයගේ හිත සුව පිණිස කරලා කෝටිපතියෝ වුනා නම් අවුලක් නෑනේ.ඔය එහෙම මිනිස්සුත් ඉන්නෙ.

තණ්හාව...තණ්හාව...!

දොස්තර හොඳම හිත නොහොත් පෙරුම් පුරලා පුරලා දැක ගත් බුදු දොස්තර මහත්තයා

ඉඳ හිට වැළඳෙන ලෙඩ රෝග පවුලේ දොස්තර මහත්තයාගේ බේත් වලට හොඳ නොවූ විට විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයෙක් සොයා යාම අපි බොහෝ දෙනෙක් අනුගමනය කරන පිළිවෙතක් බවට පත්ව ඇති වග පුද්ගලික ඉස්පිරිතාල වල චැනල් පෝළිමෙන් සිතාගත හැක. එහෙත් බොහෝ අවස්ථා වලදී මහත් බලාපොරොත්තු පොදි බැඳගෙන විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා හමුවට යන අපට යළි පැමිණීමට සිදු වන්නේ හිතේ අමාරුවකිනි. එක්කෝ ඔහු හෝ ඇය ලෙඩාට නිසි අවධානයක් යොමු නොකරයි. එක්කෝ කිසිත් පරීක්ෂා නොකර උඩින් පල්ලෙන් බලා දඩිබිඩියේ බේත් නියම කරයි. එක්කෝ බැන වදියි. එක්කෝ නොරුස්සනා ස්වරූපයක් මවා පායි. නැතහොත් ලෙඩාට සවන් නොදේ.කළ යුතු පරීක්ෂණ, හැසිරිය යුතු ආකාරය හෝ බෙහෙත් පිළිබඳ කිසිදු පැහැදිළි කිරීමක් නොකරයි.මිල ගනන් අඩු හොඳ බේත් වර්ග තිබියදී ලෙඩා මෝඩයෙකියි සිතාගෙන අධික මිල ගණන් වල බෙහෙත් තුන්ඩු ලියා දේ(බෙහෙත් තුණ්ඩුව රාජ්‍ය ඖෂධ නීතිගත සංස්ථාවට දුන් විට තත්වය බලාගත හැක).

කොස් ලී, තේක්ක ලී, පොල් ලී වලින් වැඩ කරන හැටි දන්නේ වඩු බාස් වුනාට ඒ ඒ ලී යොදා ගන්නේ කුමන මෝස්තරයට කුමක් සඳහාද යන්න නිවෙස් හිමියා දනියි. මේ සරළ සිද්ධාන්තය ඇතැම් දොස්තර මහත්තුරුන්ට නොතේරෙන හැඩය.ඔවුන් සිතන්නේ ලෙඩේ ගැනත් බෙහෙත් ගැනත් ලෙඩා සහ පවුලේ අය දැනගැනීම අනවශ්‍ය බවය. නැතහොත් ඒවා දොස්තරලා නොවන අය නොදන්නා බවය.

එහෙත් මේ සියළු ඍනාත්මක සිතුවිලි සුණු විසුණු කරමින් වෛද්‍ය වෘත්තියත් මිනිස් කමත් ආලෝකමත් කරන වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම සැබෑ දොස්තර මහත්තයෙක් හමුවීමේ භාග්‍ය මීට සතියකට පෙර අපට හිමි විය.

මගේ බිරිඳගේ බඩේ ලෙඩක් සඳහා අපි දොස්තර මහත්තයෙක් සොයා බැලුවෙමු.නම අසා හුරු දොස්තර මහත්තයෙක් නොසිටි නිසා අපි හොඳ යයි අනුමාන කර ඇපොයින්මන්ට් එකක් දැමීමු.නියමිත දිනයේ නියමිත වේලාවට රෝහලට ගොස් අපේ වාරය පැමිණෙන තුරු රැඳී සිටියෙමු.දුටුවන් ප්‍රිය උපදවන තලතුනා මහාචාර්යය දොස්තර මහතා මදහසක් පාමින් චැනල් කාමරයට ඇතුළු විය.ඔහු එක් රෝගියකු සඳහා විනාඩි 20ක් 25ක් ගත කළේය.

බොහෝ රෑ වීමට ප්‍රථම ගෙදර යාමට තිබුනා නම් හොඳ යයි සිතමින් අපි අපේ වාරය එන තෙක් රැඳී සිටියෙමු.දැන් අපේ වාරයයි.චැනල් කාමරයට පිවිසුනු අපට ඔහු අදාල ස්ථානයන්හි අසුන් ගන්නට සැලසීය.ඉන්පසු හොඳ අවධානයෙන් රෝග ලක්ෂණ විමසීය.

ඇතැම් තැන්හි නිවැරදි තොරතුරු කීමට පැකිලෙන විට සුදුසු පරිදි උපහාසාත්මකව යමක් කියමින් ඔහු ඒවා දැනගන්නට සමත් විය.දැන් ඉන්නා බොහෝ දොස්තර මුදලාලිලා මුලින්ම අහන්නේ ක්ලේම් කරනවාද?රස්සාව කරන්නේ කොහේද කියාය.ලෙඩේ අහන්නේ ඊට පසුය.අපේ තාත්තා නම් එවිට පිළිතුරු දෙන්නේ මම තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ කර දැන් පෙන්ෂන් කියාය.එවිට දොස්තර මහත්තයා ගාන සාධාරණ බේත් ලියයි.නැත්තම් වෙන්නේ දොස්තර මහත්තයාට සන්තෝසම් දෙන බෙහෙත් ඒජන්සි කාරයා පෝසත් කිරීමට අපට සිදුවීමය.

කෙසේ වෙතත් මේ දොස්තර මහත්තයා එසේ කළේ නැත.රිපෝර්ට් වගයක් ගතයුතු බවත් අපට ඒවා ක්ලේම් කිරීමට හැකිදැයි පමණක් ඔහු ඇසීය.ඔහු එය ඇසූයේ අප කෙරේ අව්‍යාජ අනුකම්පාවෙන්ම වගෙ ඔහුගේ ඉරියවු වලින් මොනවට දිස් විය.රිපෝර්ට් කීපයක් ගත යුතු බවත් ඒවා ඔක්කොම එකපාර නොගෙන එක් එක් පරීක්ෂණ වල ප්‍රතිඵල අනුව ගමු යයි ඔහු යෝජනා කළේය.රිපෝර්ට් නොමැතිව නිශ්චිතව කිව නොහැකි වුවත් ඔහු රෝග නිධානය අනුමානයෙන් පවසා එය පහදා දීමටද කාරුණික විය.පසුව රිපෝර්ට් ලද පසු ඔහුගේ අනුමානය නිවැරදි වග අපට ඒත්තු ගියේය.

අප දෙදෙනා දෙස බැලූ විට අප මෑතකදී විවාහ වූ වග තේරුම් ගැනීමට ඔහුට අපහසු නොවීය.බඩේ ලෙඩේ ආහාර රටාව හා සම්බන්ධ වග පෙනුනු නිසා ඔහු අපට වැදගත් ඔවදනක් ඔහුගේ කුඩා කාලයේ සිදුවීම පෙළක් සමග කියාදුන්නේය.තමන් අවුරුදු නවයේදී පාන්දර 5.30 කෝච්චියෙන් ගල්කිස්සට පාසල් එන විට පාන්දර 5ට පමණ සිය මව සොයුරු සොයුරියන් සමග එක මේසයක වාඩි වී ආහාර ගත් අයුරු ඔහු සිහි කළේය.පොඩි පොඩි හොඳ පුරුදු අම්මා ප්‍රැක්ටිකලි කියාදුන් හැටි දශක 5කට පමණ පසු ඔහු අගය කළේය.වෙලාවට කන්න යයිද කන කොට එකට හිඳ කෑම ගන්න යයිද ඔහු පැවසූයේ ‘eat together stick together’යයි කියමිනි.

හොඳම වැඩේ නම් බුදු දොස්තර මහත්තයා කතෝලික බැතිමතෙකු වීමයි.අප දෙදෙනා බෞද්ධ යයි ඔහු දැනගත්තේ කෙසේදැයි මම නොදනිමි. ‘pray together stick together’යන කියමන ඔහු අපට ගැළපෙන පරිදි වෙනස් කර දුන්නේය.පොඩි කාලෙ එකට හිටපු අපේ පවුලේ අය තාමත් එකතු යයි ඔහු සිනා මුසු මුහුණින් පැවසීය.කනකොට ටී වී නොබලා එකට වාඩි වෙලා කන්න පුළුවන්න් නම් කොච්චර හොඳ දැයි ඔහු ඇසීය.අපි ටී වී බලන්නේ ඉතා අඩුවෙන් වග ඔහුට කීවෙමු.ඔහු එය අගය කළේය.

වෛද්‍ය වෘත්තියේ යෙදෙමින් රොගීන්ට වෙද හෙද කම් කරන අතරම මහාචාර්ය වරයකු ලෙස වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ දූ දරුවන්ගේ නැණස පෑදීමේ ඔහු යෙදී සිටියි.ඊට අමතරව නියම වැඩිහිටි පුරවැසියෙක් ලෙස තමන්ට හැකි පරිදි යහ පුරුදු මතු පරපුරට කියාදීමටත් ඔහු විනාඩියක් දෙකක් මිඩංගු කරන වග අපට හොඳින්ම පෙනුනි.

එදා අපි චැනල් කාමරෙන් එළියට ආවේ බේත් නැතුවම ලෙඩේ බාගයක් හොඳ වෙලා.ඊට පසු දෙවතාවකදීත් අපි දොස්තර මහත්තයාගෙන් බෙහෙත් ගන්න ගියා.සුපුරුදු පරිදිම කාරුණිකව ක්‍රියා කරපු එතුමා රෝග ලක්ෂණ, එහි ස්වභාවය, ගත යුතු ක්‍රියාමාර්ග කොල වල ඇඳලා පැහැදිලි කරලා දෙන්න තරම් කාරුණික වුනා.සල්ලි පස්සෙම එළවන අකාරුණික දොස්තර මුදලාලිලාට මේ වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම මහා ආචාර්ය දොස්තර මහත්තයා හොඳ ආදර්ශයක්.

මම හිතන්නේ පොඩි කාලෙ බලපු අර කාර්ටුන් එකේ හිටපු දොස්තර හොඳ හිතට පස්සෙ මම දැකපු හොඳම දොස්තර මහත්තයා මෙයා තමා.දොස්තර මහත්තයාගේ නම තමා මහාචාර්ය දයාසිරි ප්‍රනාන්දු.

හොඳ අම්මා, හොඳ තාත්තා සහ හොඳ පුතා


මේ කතාව හිතට ආවේ එක පවුලක් නිසා නම් නෙවෙයි.මට පෙනුනු විධියට පවුල් 3ක් ඉන්න ඕනෙ.මේක ලියන්න ඕන කියල හිතිලා ගොඩක් කල් වුනාට ඒක ඉක්මන් වුනේ පසු ගිය සතියේ වෙච්ච සිදුවීමකින්.

අසනීපයකට බෙහෙත් ගන්න පිටකෝට්ටේ දොස්තර මහත්මයෙක් ළඟට ගිය මමත් බිරිඳත් අපේ වාරය එන තුරු ඉඳගෙන හිටියා.ටික වෙලාවකින් ආපු තරුණ අම්මා කෙනෙකුයි පොඩි පුතෙකුයි අපිට ආසන 3ක් පමණ එහායින් ඉඳගත්තා.පොඩි පුතා නම් ටිකක් දඟ වග පෙනුනා.අම්මා ඒ කිසිදෙයක් වළක්වන්නට වත් තරවටු කරන්නටවත් කිසිම විටක පෙළඹුනේ නෑ.ඇගේ දිහා බැලුවහම ඇය එතරම් ධන ධාන්‍යයෙන් ආඪ්‍ය නොවන වග පෙනුනා.ඒත් සංතුට්ටී පරමං ධනං කියනවනේ.එහෙම බැලුවාම නම් ඒ අම්මයි පුතයි බොහොම ධනවත් වග එතන හිටපු හැමෝටම පෙනුනා.කඩිය වගේ එහෙ මෙහෙ දුවන පුතා ටික වේලාවකින් හැමෝගෙම අවධානය දිනා ගත්තා.මහන්සි වෙච්ච පුංචි බබාට දැන් වයස අවුරුදු 1යි මාස 4යි කියලත් එයාගෙ අම්මා අවට හිටපු අයට කිව්වා.බබා ඇවිත් තියෙන්නේ එක පාරක් බේත් අරන් හොඳ නොවුනු සෙමට ආයිත් බේත් ගන්න.බබා දැන් ජෝජො ඉල්ලනවා.හරි වැඩේ.අම්මට ජෝජො බෝතලේ ගේන්න අමතක වෙලා.බබාවත් වඩෝගත්ත අම්මා ටික වෙලාවක් අතුරුදන් වුනා.විනාඩි 5කට විතර පස්සෙ බබා පොඩි ක්‍රීම් සෝඩා බෝතලේකුත් එක්ක ආවා.ඊට පස්සේ බබාගෙ හුරතල් එතන හිටපු හැමෝම සිනා මුසු මූණින් බලා හිටියා.එක විදියකට එක තැනක නොඉන්න බබා එක්ක අම්මත් බොහොම කැමැත්තෙන් එහෙ මෙහෙ දිව්වේ හරියට මේ ඊයේ හම්බුන බබෙක් ආසාවෙන් බලාගන්නවා වගේ.බහ තෝරන වයසේ හිටපු බබාගේ කල්පනාව බොහොම තියුණු වග එයා කරපු කියපු දේ වලින් පෙනුනා.ටික වෙලාවකින් ටිකක් ලොකු අක්කෙකුයි, ඉපදිලා මාසයක් විතර වෙන චූටි මල්ලියෙකුයිත් ඒගොල්ලන්ගේ අම්මලා එක්ක ආවා.බබා දුවලා ගිහින් එයාගේ බීම බෝතලේ ඒගොල්ලන්ටත් දුන්නා.

මම රැකියාවට යන්නේ කොම්පඤ්ඤවීදියේ මුඩුක්කු පේළියක් මැදින්.සමහර ගෙවල් වල අම්මලා බහ තෝරන ළමයින්ට කතා කරන්නේ අසභ්‍ය වචන වලින්.එහෙම ඇහෙන කොට ඇත්තටම කණගාටු හිතෙනවා.මේ අම්මා ඕන නම් ඊට වඩා ටිකක් හොඳ තැනක ජීවත් වෙනවා ඇති.ඇය එතරම් උගත් වගක් වත් රැකියාවක යෙදෙන බවක් වත් පෙනුනෙත් නෑ.ඒත් අර පුංචි ළමයා කිසිම නරක වචනයක් වත් නරක හැසිරීමක් වත් පෙන්නුවෙ නෑ.හැදෙන ගහ දෙපෙත්තෙන් දැනේ වගේ ඒ පොඩි බබාව හොඳට හදන බව එතන හිටපු ඔක්කොටම පෙනුනා.තරුණ වැඩිහිටි අයට බබා කතා කළේ මාමා කියලා.අක්කා, තාත්තා,කඩේ, ජෝජො, කුක්කූ කියන්නත් බබා දැනගෙන හිටියා.බබා හැමතැනම දිවුවත් අම්මා නෙමෙයි සැර කළේ.මේ දර්ශනේ වීඩියෝ කරළා කවදා හරි බබා තරුණයෙක් වෙච්ච දවසකදී ලැබෙන්න සැලැස්සුවානම් එයාට තේරෙයි අම්මා කොච්චර හොඳද කියලා.අගනා මැණික් ඉතිං කළුගල් අතරෙ වුනත් හැදෙනවානෙ.

මීට මාස 3කට හෝ 4කට කලින් බොරැල්ලෙන් බස් එකට නැග්ගා ඉස්කෝලේ 3නේ 4රේ වගේ ඉන්න දුවෙකුයි එයාගෙ තාත්තයි.දුවව ඉස්කෝලේ ඇරලවන්නේ තාත්තා.ඒත් ඒ තාත්තගේ එක් විශේෂයක් තිබුණා.තාත්තට තිබුනෙ එක පාදයයි.දුවව බස් එකට නග්ගවලා මේ තාත්තත් අමාරුවෙන් කිහිලි කරු ආධාරයෙන් බස් එකට ගොඩ වෙනවා.දුවටත් ඔනෙ නම් තනියම ඉස්කෝලේ යන්න පුළුවන් වග පෙනුනත් තාත්තා නිතරම ඇය කැටුව යන වග පෙනුනේ මේ ළඟදිත් දෙන්නව බස් එකේදි දුටුව නිසයි.මේ වගේ ආබාධයකුත් එක්ක ඕනෑ හැටි මේ වැඩෙන් කර අරින්නට පුළුවන් තාත්තා එහෙම කරන්නේ නැති වග පෙනෙනට තිබුණා.අනං මනං හේතු කියලා වැඩ වලින් අමාරුයි කියලා කට්ටි පනින කාටත් මේ තාත්තා හොඳ ආදර්ශයක්.

සමහර ළමයින් නම් ඉතින් හොඳ තත්වෙකට ආවම දෙමවුපියන්ව අත අරිනවා.ඒත් තමනුත් දරුවනුත් මොන තත්වේ හිටියත් දෙමවුපියන් දරුවන් කීයටවත් අත අරින්නේ නෑ.අපේ අම්මලා තාතලාත් ඉතිං එහෙමනේ.

මට මතක විධියට මේ සිද්ධිය නම් වුනේ මීට අවුරුදු එකහමාරකට හරි දෙකකට විතර හරි ඉහතදී.ඒ දිනවල මමත් මගේ බිරිඳත් විවාහ වීමට සූදානමින් සිටි කාලෙ.අපි ගියා දතක එක්ස් රේ එකක් ගන්න බත්තරමුල්ලේ පිහිටි දන්ත ශල්‍යාගාරයකට.එතනට ඇවිත් හිටියා කැපී පෙනෙන පෞරුෂයකින් යුතු පුද්ගලයෙක්.බැලූ බැල්මට ඔහුව දිස්වුනේ යටත්විජිත සමයේ ආඩම්බරකාර වතු සුපිරින්ටන්ඩන් කෙනෙක් වගේ.ඔහු වෛද්‍යවරයාවත් දන්නා වග පෙනුනා.දෙදෙනාගේ කතා බහ කෙරුනෙත් ඉංග්‍රීසියෙන්.හුගේ බිරිඳත් ඔහු සමග පැමිණ සිටියා.ඇයත් ඉහළ පන්තියක වග බලන අයට තේරුම් ගියා.අතින් අල්ලාගෙන ඔහුත් බිරිඳත් ආඩම්බරයෙන් එහා මෙහා කැටුව ගියේ සරමක් සහ කමිසයකින් සැරසී උරහිසට ලේන්සුවක් දැමූ පාවහන් නොපළඳින වයස්ගත පුද්ගලයෙක්.සීයා ඈත දුර බැහැරක වග කාටත් තේරුනා.ඔවුන් තිදෙනා මද වේලාවක් මා අසළ රැඳී සිටියා.ඔවුන්ගේ කතා බහේ අතරින් පතර කොටස් මටත් ඇහුනා.

පුතේ මම දොස්තර මහත්තයට මෙහෙම කියන්නද?,පුතේ මම දොස්තර මහත්තයට මෙහෙම කිවුවා,පුතේ අරම කරන්නද? මෙහෙම කරන්නද?පුතේ දොස්තර මහත්තයා මොකද කිව්වෙ? සීයට ප්‍රශ්න වැලයි.කොටින්ම සීයා හුස්ම ගත්තෙත් පුතාගෙන් අහලා. මේවට අර පුද්ගලයත් දොස්තර මහත්තයා මෙහෙම කිවුවා තාත්තේ,අරහොම කිවුවා තාත්තේ කියමින් පිළිතුරු දෙනවා.

දෙදෙනාගේ කතාවෙන් තේරුණේ ඒ දෙන්නා තාත්තයි පුතයි වග.සීයා පුතාගේ අත අල්ලාගෙන එහා මෙහා ගියේ මේ මගේ පුතා කියන්නාක් මෙන් බොහොම සන්තෝසෙන්. ගම් වලින් ඇවිල්ලා ගොඩ ගිය බොහෝ දෙනෙක් වගේ මේ පුතත් ඔහුගේ බිරිඳත් පිරිහිලා හිටියෙ නෑ.තමන්ගේ ගමේ තාත්තවත් ඔවුන් බොහොම සන්තෝසෙන් ආඩම්බරෙන් නගරබද පැළැන්තිය හැසිරෙන තැනක එහා මෙහා එක්කන් ගියා.ඒ තාත්තා අනිවාර්‍රයෙන්ම ඒ පුතා පොඩි කාලෙදි හොඳින් බලා ගන්න ඇති.ඒකෙ ප්‍රතිඵල ඉතින් තියනවනේ.

හොඳ අම්මයි, හොඳ තාත්තයි, හොඳ පුතාගෙයි කතාව ඔන්න ඕකයි.හොඳ දුවලත් ඇති. ඒත මතක හිටින විදියකට තාම දැක්කෙ නෑ.දැකපු දවසක අනිවාර්‍රයෙන්ම ඒකත් පල කරන්නම්.